Baba kurt, yavrusunu yalnız yaşamaya alıştırmak için her sabah erkenden avlanmaya gönderiyordu.
İlk gün eli boş döndü yavru kurt. Anne kurt dayanamadı ve ona kendi avını verdi. Akşam oldu. Baba kurt yuvasına geldiğinde, yavrusu annesinin avını kendisi yakalamış gibi babasına götürdü. Babası yavrusuyla gurur duydu. Ertesi gün anne kurt, yavrusu ‘mahçup olmasın’ diye avını yine yavrusuna verdi… Bu durum yıllarca böyle devam etti. Baba kurt her günün akşamında yavrusuyla gurur duyuyordu.
Gel zaman git zaman anne kurt öldü. O akşam yavru kurt eli boş çıktı babasının karşısına. Babası annesinin ani ölümüne bağladı bu durumu. Ertesi gün yine eli boş gelince, baba kurt anladı; ama artık çok geçti. Avlanmayı öğrenme yaşı çoktan geçmişti yavru kurdun.
Derin bir nefes aldı baba kurt ve ağlamaklı sesiyle :
Annen yalnız öldü sanmıştım yavrum ! dedi.
V&A